Nothing

hei hei hei

tenker at det kanskje kan være lurt å begynne å skrive mer.

få tankene ut i verden og inn på papiret.

jajajoda

life feels like an endless road.

A Love Story

Setter på musikken,

lukker øynene og reiser i lysets hastighet tilbake til da vi var sammen.

Prøver å ønske meg tilbake.  Lage en realistisk illusjon,

huske luktene,

latteren,

det vi snakket om,

stemmene våre,

det vi gledet oss til,

kriblingen i magen,

og alltid sovne til stemmene deres,

og alltid våkne opp til lyden av guitar hero og black eyed peas.

Ta oss en joint,

alt må oppleves,

flirer meg ihjel.  mest komisk hvor jeg husker du og jeg trakk inn og var jævlig dårlige på det.

Røyking er nok ikke bra og jeg har innsett at jeg er lite talentfull med tiden.

Men morsomt er det.

å tenke på,

alle tre.

Vi kjørte ned Anchorages gater.

Vi drakk kaffe,

spiste frokostblanding,

og Du spiste grapefrukt.

Vi spiste pai,

vi var usunne,

jeg klagde på en alt for søt kaffe. Vanilla, irish og frappachino. Huff.

Vi hylte.

Hoppet i vannet.

Kjennet at kroppen stivnet,  problemer med å puste.

Opp igjen,

steke seg i solen.

Livet var herlig.

Bo på hytter.

Opp klokken seks.

Fiske.

én time, to timer, tre timer, fire timer - pause.

I båten vi satt. Snakket. holdt fiskestangen.

Pappen din hadde sagt dette var latmannsfisking og lo.

vi slurpet i oss kaffe.

det småregnet.

det var fint.

Marked klinget i ørene.

Vi spiste usunn mat igjen. frityrstekt brødmat begravd i melis.

så

ventet vi på flyet.

Vi hadde photoshoot på flyplassen igår.

i dag

var det plutselig over, vi sa ha det over en cookie og starbucks kaffe.

Acacia sov.

Nå er alt bare minner av en fortid.

noe som har vært.

så nært,

men likevel så fjernt. 

 – a love story

Ha det strekmann.

intensivt tegnekurs. Andre dagen.  Ikke fler strekmenn nå.  Mer avansert. Prøv nakenmodell, abstrakt tegning og 2 minutters tidsfrist.  50 tegninger.  Nei.  Mer. 100. 150.  Hele rommet.  Alle veggene.  dekket.  Fint. men.  mine strekmenn ligger bakerst. Skjokkert. samtidig inspirert. 

elsker tegning. det fascinerer hvordan perspektivet kan fanges med en støl og klumsete hånd.

umulig. men egentlig ikke.  Nakenmodell.  nei. aktmodell heter det. proff på to dager.  Strekmann

sier ha det. Han har vært der. siden barnehagen. men nei, jeg sier ikke ha det.  jeg ser han jo igjen. bare litt mer 3D. kanskje.

også springe på jobb etter skolen. ingen narkomaner. men likevel.

5 timer. så ferdig.

komme hjem til en helvetteskåk. skittent? ja.  

vaske er terapautisk.

var aktmodellen glattbarbert spør han.

nei...... sier jeg

han ser skuffet ut

det er ingen pornofilm heller sier jeg.

de fleste i vår tidsalder er glattbarbert sier han.

jeg svarer egt ikke.

er du a-seksuell spør han.

nei sier jeg.

fin dag.

jævlig sliten.

høy musikk ødelegger ørene.

jeg tar sovepillen. og sovner. snart.

I'm currently not in a blogging mood. Look for flickr.

http://www.flickr.com/photos/norwaynatasha/

så stor

Det er ikkje sinne, men sorg.  Den evigvarande sorgen som bit deg i halsen, på doen mellom tårekalane.  Du vil slutte.  Orkar ikkje dette meir.  Et ork større enn Hitler og Jesus.  Styggare enn flodhestar og maurslukare.  Tristare enn titanic,  meir blodig enn Sweeny Todd,  Galnare enn alle sjølvmordskanditatar,  Grusomare enn Hannibal Lecter,  meir irriterandre enn Teletubbies, Like nedbrytande som ein makk,  sterkare enn dinosaurar på grensa til heroin. 

så stor 

Status: venter på min mac-book

Krone eller mynt?

Det er sånn eg har stryt livet mitt i det siste. Av rein tilfeligheit. Ulike tanker som har stilt seg opp mot kverandre, og satsa på sitt. For eg tror på sjebnen. At gjennom vanskelege tider, lar du verden velja for deg. Seier til deg sjølv: Skjer A så gjer eg det, Skjer B så gjer er heller det. Sånn fungerar det. Og når du har bestemt deg for valmuligheitane er det berre å vente på svar. Vente på det vinden snart skal kviskra deg i øyre.

Burde Byrda

Det er så mykje ein skal tenkje på kvar dag. Så mykje ein skal ta fatt i, så mykje ein skal gjere.
Trene, ta lappen, jobbe, finne seg ein ny jobb, søke på skolar, finne ut kva du vil gjere med livet, halde kontakt med venner, få orden på rommet, rydde, lage middag, tenkje kosthald, tenkje skolearbeid, tenkje tannbørste, pengar, tenkje kreativitet, filmlaging, fototagning, programvarar, mac, pc, matematikk, historie, val ein gjer. Tenkje på om det du tenkje på er relevant. Sitat fra Nina.

Kjensler, Ting, tang og Søvnlause Netter

Det andre som skjer med meg er ikkje fullt så bra. Eg har nettopp sendt mail til Gro ang. at eg har slutta. Ganske nøytral, men framleis at ho fatta det eg meinte. Sjølve grunnen bak alle grunnar. Eg er et kaos, har ikkje klær, har ikkje bøker, ikke mac, ikkje vintersko. Men eg skal nyta desse månadane. Det skal eg.

Winter Wonderland

Eg må berre minnast det fantastiske synet heime i Noreg. Kor vakkert eg synest det var. Eit ekte Winter Wonderland. Eit nydeleg location for alle Narinia whatsoever filmar. Eit syn fullt av inspirasjon, motivasjon og pågangsmot. Ei kreativ tanke for kven som helst. Ein kriblande lyst til å gjere noko nytt, til å skape. Det er no ein skulle ha kunna trylla fram eit kamera

På jakt etter et svar

Klokken er 0300, og akkurat nå i livet, er å sove det kjedligste jeg vet.

Det er stille. Ikke en lyd fra vinden, ikke en lyd fra det knirkende gulvet. Jeg tenker på Feng Shui, det gamle rommet mitt, folk jeg liker, folk jeg ikke liker. Tenker på Mozart som døde bare 35 år gammel, tenker på livet og valg man tar.

Tenker på at jeg har tenkt på dette før.

Jeg håper på å finne svar. Et svar som jeg så intenst leter etter.

Et svar som en gang var så klart.

Nå står jeg i tåke. Alene i verdens osean,

på jakt etter et svar.

(litt upassende dato, men det får gå, jeg orket ikke å skrive det i går)

Noreg

Fotball er erstatta med Ski. Brødskiva, kaldt vêr, program om lofoten på TV. Same gamle Nrk damene som eg hugsar frå eg var 8 år. Raskt internett, sløsing med straumen, varmekablar på badet, lukten av peis, godt brød, mandarinar, reint vatten i springen, varme dundyner og landets viktigaste eksportnæring; fisk.

Joda, eg er i Noreg. Det er der ikkje tvil om.

Bursdag, busstur, narkomanar og ei lang historia

Det har gått over 15 timar sidan Siv Helen og eg stod opp for å gjere oss klar til å dra frå Spania. Den siste fin pussen måtte til før besteforeldra hennar kom å henta oss. Det er berre ein pakke igjen av vår 17 dagar lange julekalender. Heldigvis berre til Siv Helen tenkjer eg, og har dårleg samvit for at ho så og sei vaska heile leilegheita åleine medan eg valte og synkje ned i depresjon på grunn av ein bursdags forbanning eg trur eg har. 16 desember gjekk herved med på å leite febrilsk etter tog/fly billettar til Portugal etter ein ”2-dagar-i-forvegen-du-skal-til-Bergen-beskjed” på internettkafe (vi har ikkje internett heime). Eg let meg sjølvsagt stresse av denne hendinga og prøvde som ein gal å ringe mamma og stefaren min. Det var ikkje nubbesjans å finne billettar dagen før. Eg hadde spurd om ikkje dei kunne ordna billettar til meg, bestille eller noko, men ettersom eg kjenne dei ganske godt var eg 99% sikker på at dei ikkje hadde gjort det. Takk Gud for at vi hadde feiring natta før, eit lite koseleg ”mojito-party” (den beste drinken ever made.) Kaka blei som vanleg erstatta med spritgelè og lysa med nokre gull pinnar ( og eg må minna om at dette var natt til tysdag i ein normal skoleveke, så var ikkje dårleg eigentleg!) Betre enn i fjor da eg rømte heime frå. Kjøpte meg ein sterk drikke og satt og drakk åleine (no høyrast eg vel ut som ein alkoholikar men nei) i eit smug. Noko som IKKJE er normalt i Brasil i DET HEILE TATT. Du blir tatt for å vere uteliggjar eller gatebarn med ein gong (det høyrast komisk ut men er ikkje det) Ein sånn du-burde-skamme-deg-kjensle. Gjekk for så vidt fint, blei kjent med nokre huggelege hippiar som segla armband på gata, og derfrå etter kvart heim. Men det er ei anna historie. Det er dagen i dag eg skal fortelje om.

Vi parkerte bilen, Siv Helen og eg tok masse bilete og snakka om kor typisk at det i dag skulle vere fint vêr. Hadde jo vore nedi sju gradar berre nokre dagar før (og er det sju gradar ute i Spania, så e det sju gradar inne også). Eg hadde fått beskjed av mine kjære foreldre ”at-det-var-no-berre-å-hoppa-på-ein-forbanna-buss.” Dagen før bursdagen min hadde dei klikka på meg fordi eg ikkje hadde funne busstidene. Eg sprute om ikkje dei kunne gjere det, vi hadde jo ikkje nett. ”Greitt” seie dei og er forbanna på at eg brukte heile bursdagen min på å leite etter tog og flybillettar i staden for bussbillettar. Eg hadde sagt at eg ikkje ville ta buss, men hadde visst ikkje noko val. ”Jaja” tenkjer eg, og finn meg så i det faktumet at eg skal ta buss frå Spania til Portugal (dei hadde jo sagt at dei gjekk heile tida).

Ikkje akkurat.

Eg kjem sjølvsagt til Alicante bussheldeplass (hadde tatt bussen frå flyplassen, sagt ha det til Siv Helen og besteforeldra, gått av på rett busstopp og til slutt funne fram til heldeplassen). Foreldra mine blir igjen fly forbanna for at eg ikkje har fiksa dette før. Kvifor visste eg ikkje det?!

– "Det her hat du visst om i fleire veke Natasha” slik laud det på telefonen.
– ”Javel” tenkjer eg og seier ikkje noko.

Eg stiller meg i køen minst 10 gongar før eg finn ut at eg satse på å dra til Malaga (med nokre drittsekkar av ubehjelpelege spanjolar bak disken.) Noko som eg VEIT eigentleg er dødfødt fordi bussen til Portugal går frå Malaga klokka 2100, medan vi ikkje kjem fram før klokka 2200 til Malaga. (altså ein time før eg er der). Likevel med dei ubehjelpelege, inkompetente folka som jobba der har eg ikkje eit anna val. Alle dei andre bussane går anten alt for seint eller ikkje via Portugal.

Eg set meg på bussen medveten om at eg antakeleg ikkje når flyet mitt til Noreg om nøyaktig 23 timar. Og spanjolar-som-er-så-lei-av-turistar-at-dei-ikkje-gidd-å-høyra på deg gjer ikkje saka betre. Likevel bestemmer eg meg får å gje det enda ein sjanse når eg høyre av min sidemann at vi skal stoppe innom Granada. (Sjølv om dei på bussheleplassen i Alicante var så skråsikre på at det ikkje gikk NOKRE bussar frå Granada til Portugal, at dei ikkje GADD å skjekka det ein gong.) Brosjyren min sa i kvart fall det motsatte. Tvert i mot står det at det er MOGLEG, det går ein buss frå Granada til Portugal ti minuttar etter ankomst i Granada. Eit lite problem, eg må inn å kjøpe billett i ein helvettekø som garantert tar meir enn 10 minuttar. Den snille bussjåføren ser plutseleg ei alternativ løysing; om eg tar buss frå Granada til Sevilla og derfrå frå Sevilla til Lisboa? Det er større sjanse for at eg rekk det da.

Sjansane ser ganske mørke ut når ei ulukke hadde intreft ved Autopista (motorvei) A7 i Granada. Det var eit ekte kappløp mot tida, og sove gjorde eg IKKJE.

15 minutt før bussen til Sevilla skulle dra, kom vi fram. På steingolvet sprang eg og bussjåføren for å rekka å kjøpa billett til meg. Synet av køa var skremmande. Eg ser på klokka: 2020, det er ti minutt til bussen går til Portugal. Eg finn 4 euro i veska og prøve å bestikke nokon fremst i køa. Bussjåføren blir flau over meg og tilbyr å kjøpe billetten for meg. Eg takker sjølvsagt ja, så står eg der aleine igjen – ser på klokka.

5 minutt til bussen går.

Endeleg kjem bussjåføren, saman spring vi ned til Sevilla busstoppet nr 14, før vi tar farvel og eg stapper min knall raude koffert atter ein gong i bussen.

Bussturen tar 3 timar og uret visar no 2400.

Ein 10 min etter ankomst går så den siste bussen til Lisboa. Ikkje noko søvn å få der heller. Eg sat berre i mange timar og lurte på om bussen hadde siste stopp i Oporto (ein stad i Portugal) eller i Lisboa..(?) Dessutan satt han mannen som jobba på bussen seg alltid ved siden av meg, medan han ikkje gjorde noko. Han hadde tilfeldigvis ein fjernkontroll som han skrudde lyden på MAX på den lille TVèn dei hadde (sjølv om den var liten hadde den volum). Herleg. På toppen av alt fant eg ut at vi måtte sku klokka ein time TILBAKE. Så når vi tilslutt kom fram forsvant gleda over at klokka var 06.40 fort, sidan den da ver 05.40.

05.40 og eg står på bussheldeplassen i Lisboa. Det er mørkt, kaldt og eg har gløymt min raude bergansjakke. Eg ser ein heis og tek den ned ein etasje under jorda saman med 2 kinesiske jenter. Eit enormt kvitt, halvsirkla rom er det eg blir møtt med. Eigentleg eit ganske fantastisk syn heilt til eg ser sikkert 200 narkomanar strødd utover golvet. Ein høy, spinkel mann i 50 åra spring forbi meg med armane i vêret. Fingrane er usedvanleg lange og det virke som alle er gått ut av ledd, som om dei berre var stive øydelagde pinnar. Noko tørka blod på neglene og store trøtte auge. Så ut som han ikkje hadde sove på minst 3 dagar
.
Eg blir skremt og går inn på det nærmaste doet. Der ser eg ei dama som ser nokon lunde normal ut: – Veit du kva tid flybussen går? (spør eg på portugisisk). Ho svarar at ho ikkje kan engelsk. – Veit du kva tid flybussen går? Gjentek eg. Ho svarar igjen igjen at ho ikkje kan engelsk og byrjar og ta på meg. Eg fattar at dama ikkje er heilt normal og kjem meg fort inn på ein annen do der eg sitt i ein time. Først da tek eg mot til å ta heisen opp igjen, forbi alle narkomanane. Denne gongen finn eg heldigvis ut at eg må ta buss nr 7, som går om 15 minutt. Ein snau halvtime etterpå (då eg faktisk hadde gått av på rett stopp og alt) var eg ENDELEG framme i den ENORME flyplassen fordelt på 2 bygg. Det var framleis mørkt, men ingen narkomanar å sjå.

Dei neste timane gjekk i ein intens kaffedrikking, og no 24 timar sidan eg starta set eg her på flyplassen og vente på mine kjære foreldre, medan eg skriv dette og grønsaksuppa mi har blitt kald.

Eg har veds beste fysioterapaut her!:P

Følte berre for at eg måtte skriva det ned!! 

Forresten såg eg ein øgla på veg til skola i dag, sikkart 70 cm;P

Også pynta Siv-Helen og meg leiligheta til jul i går.  Tegna snøkrystaller på den store glassdøra vår med snø-spray, og klistra opp julenisse-klistremerke.  Også bytta vi til raud juleduk med stjernar på, og la 4 gull-lys på ein juletallerken med mandarinar rundt til pynt .  Så laga vi (min første) "gave-julekalender" og hang dei noko og 30 gavane ovenfor døra, så alle dei som kjem til oss no vil merka ein haug med gavar over hovudet deiras med døra:p  Så hørte på "I'm dreaming of a white christmas" mens vi åt mørk sjokolade og drakk sitronte med melk og honning......<3

Med ein fyr i bagasjerommet

Bagasjerommet er fylt øl og vin, og ein dud. 

Går det bra? ropar eg og er redd for at han ikkje har nok luft eller noko.

Jada, vil dykk ha ein øl?  ropar han tilbake.  Alt er okay.  Vi kjørar han hjem og eg tenkjer at dette er det sykaste eg har opplevd.